Techniki

Mistrz Ueshiba pozostawił potomnym wiele praktycznych zasad i rad dotyczących walki. Jedna z nich mówi: wykorzystaj siłę przeciwnika i obróć ją przeciw niemu samemu. O skuteczności aikido decyduje perfekcyjne współdziałanie wielu elementów, takich jak: refleks, płynne i harmonijne zwroty i obroty ciała, uniki, siła intelektualna i duchowa, umiejętności przewidzenia ataku oraz siła odśrodkowo i dośrodkowa. Można to osiągnąć przez cierpliwe studiowanie technik i co ważne możliwości własnego ciała.

Aikido w mistrzowskim wykonaniu nie tylko zaskakuje skutecznością, ale także ma niezwykłe wartości estetyczne. Trudno się oprzeć wrażeniu, że przeciwnicy sami wyrzucają się w powietrze. Szybkie i precyzyjne ruchy mistrza są prawie niezauważalne. Opanowanie 150-ciu podstawowych form neutralizacji ataku otwiera drogę do około pięciu tysięcy, w których to praktykujący poznaje następujące rodzaje technik: rzuty (nage waza), dźwignie (osae waza), uderzenia i uciski we wrażliwe miejsca przeciwnika (atemi waza), walka kijem (aiki-jo-do), mieczem samurajskim (aiki-ken) i nożem (tanto).

Poniżej znajdują się krótkie opisy kilku wybranych podstawowych technik aikido – mogą okazać się pomocne w zrozumieniu zasady ich działania. Praktyka poparta odpowiednią wiedzą daje najlepsze efekty.

IKKYO

Jest z reguły pierwszą techniką dźwigni, którą poznaje się rozpoczynając treningi aikido. Technika ta może być wykonana w formie rzutu i jako trzymanie. Generalna zasada ikkyo polega na naciskaniu ramienia przeciwnika od tyłu, tuż powyżej łokcia (ok. 2-3 cm) w charakterystycznym, miękkim miejscu, które najpierw należy dokładnie rozpoznać na własnym ramieniu. Nacisk wywierany jest nie siłą rąk lecz ciężarem całego ciała.

NIKYO

Jest podstawową techniką unieruchamiającą opartą na takim zgięciu nadgarstka i odpowiednim skręceniu go w stronę głowy atakującego aby kąty między przedramieniem, a ramieniem oraz nadgarstkiem, a przedramieniem były zbliżone do kąta prostego. Takie ustawienie przypominające kształtem literę „s” powoduje bolesne napięcie struktur anatomicznych ręki uke.

SANKYO

Należy do grupy specyficznych dla aikido dźwigni polegających na nienaturalnym skręceniu nadgarstka. Efekt tej dźwigni polega na skręceniu ręki nie tylko w stawie nadgarstkowym, ale także ścięgien przedramienia oraz stawu łokciowego. Wykonanie samej dźwigni stanowi pozycję wyjściową do zakończenia techniki rzutem.

YONKYO

Jedna z najbardziej bolesnych spośród podstawowych technik neutralizacji. Polega ona na zastosowaniu nagłego, mocnego nacisku na centra nerwowe znajdujące się na przedramieniu uke. Zewnętrzna strona nadgarstka jest stosunkowo twarda, natomiast wewnętrzna posiada wiele słabych punktów. Odpowiednio mocny nacisk na te punkty czyni przeciwnika bezbronnym. Największą rolę odgrywają w tym unieruchomieniu: mały palec i nasada palca wskazującego, którymi posługujemy się przy wywieraniu nacisku na przedramię partnera.

GOKYO

To podstawowa technika stosowana przede wszystkim do neutralizacji ataków przy użyciu broni jaką może być nóż, miecz bądź pałka. Technika ta podobna jest do ikkyo, ale w tym wypadku główna różnica tkwi w uchwycie dłoni partnera, a więc również w zakończeniu techniki. W tej technice stosujemy podchwyt dłoni uke tak byśmy kontrolowali ewentualną broń jaką może mieć w ręce.

HIJI KIME

To technika, w której staw łokciowy jest zginany w kierunku przeciwnym do naturalnego zakresu ruchu, jakim ten staw dysponuje. Przy prawidłowym wykonaniu ręka uke jest wyprostowana, tori trzyma mocno jego dłoń i działa na jego łokieć ciężarem całego ciała.

IRIMI NAGE

Jest techniką w której początkowy ruch, mający na celu uniknięcie kolizji z siłą przeciwnika, prowadzi do zajęcia pozycji z której dopiero wykonywana jest technika. Jedną ręką kierujemy uke dookoła własnego ciała stanowiącego oś obrotu, drugą przyciskamy do swego ramienia jego głowę. Gdy partner znajduje się w ruchu dookoła naszego centrum, sprowadzamy go w dół poprzez płynne zawrócenie postępowego ruchu uke do jego źródła.